*   Logopedia – kącik logopedyczny

 

  Na zajęcia logopedyczne kierowane są dzieci po przeprowadzeniu diagnozy logopedycznej.

 

        Zajęcia prowadzone są 2 razy w tygodniu: w czwartki i piątki

 

Rodzice informowani są o przebiegu terapii logopedycznej na bieżąco, otrzymują materiały do pracy z dzieckiem w domu w celu utrwalania przerabianego materiału, ćwiczonych głosek (zeszyt).

 

Program zajęć terapii logopedycznej obejmuje:

- usprawnienie aparatu artykulacyjnego

- wywołanie zaburzonych głosek, oraz utrwalanie ich w nagłosie, śródgłosie,wygłosie w sylabach, grupach spółgłoskowych, wyrazach, zdaniach

- automatyzację w wierszykach, opowiadaniach, na końcu zaś w mowie spontanicznej dziecka.

 

Aby efekty były trwałe, konieczne jest wykonywanie ćwiczeń codziennie przynajmniej przez 10 minut!

Systematyczność jest ważna i skuteczna przy współpracy i zaangażowaniu rodziców.

Rodzice - wspierajcie swoje pociechy - bedą miały łatwiejszy start w szkole.

 

Zajęcia prowadzi pani mgr Małgorzata Baran.

 

28.04.2020

 

Przykłady ćwiczeń logopedycznych do dalszej terapii szeregu szumiącego:

 

sz, ż, cz, dż

 

*Po opanowaniu głoski ,,sz”  przechodzimy do kolejnego etapu-  głoski ,,ż, rz”

 

Proponuję jeszcze rymowankę i rymy na sprawdzenie  głoski „sz”

 

sz – jak szafa, szampon, szalik,

 

 szyja, szelki, powiedz dalej…

 szkoła, szkiełko, sznurek, szpak,

 

 a to było tak.

 

Rymy

 

szufelki- kafelki

 

szum- rum

 

szafa- rafa

 

szyba- ryba

 

szuflada- defilada

 

szachy- dachy

 

szalik- koralik

 

szorty- torty

 

szelki- precelki

 

 

TERAZ GŁOSKA ,,Ż, RZ”

 

  ,,ż „-  spółgłoska dźwięczna

 

   Podczas  wymawiania sylaby lub wyrazu  lewą  dłoń dziecka umieszczamy na krtani (palec

 

  wskazujący) uświadamiając w ten sposób dźwięczność głoski, potem palce:  serdeczny,

 

  środkowy i wskazujący uniesione do ust ułożonych w ,,ryjek” (kierujemy strumień powietrza

 

  na palce).

 

Utrwalamy wymowę głoski ,, ż” w sylabach

 

ża, żo, żu, że, ży

 

aża, ożo, użu, eże, yży

 

ażo, aże, ażu, aży

 

oża, oże, ożu, oży

 

uża, uże, użo, uży,

 

eża, eżu, eżo, eży

 

iża, iżo, Iżu, iże, iży

 

Utrwalamy wymowę głoski ,,ż, rz” w wyrazach

 

rzodkiewka, żonkil, żółw, żuraw, żaba,

 

żaglówka, żarówka, rzeka, żyrafa, żyto, żyletka

 

warzywa, orzechy, leżak, burza, Bożenka, jarzębina

 

żmija, żłobek, żniwa, żwir, żbik, żniwiarka,

 

łyżwy, grzebień, grzyb, mżawka, grzechotka, drzewo,

 

żołnierze, żużel, wybrzeże, rzeżucha, żeglarze, przerzutka

 

 Utrwalanie głoski  ,,ż, rz” w parach wyrazów

 

żółta róża, beżowy żakiet, mrożone warzywa

 

różowa filiżanka, pożar wieży, odważny dyżurny

 

duża kałuża, kożuch koleżanki, potężne korzenie

 

żółtko kurze, rzut pierzyną, dojrzałe jeżyny,

 

żabot żaka, życiowa żegluga, olbrzymi grzyb

 

żona i mąż, żółty żonkil, mrożonka do żołądka,

 

rzetelny strażak, odważny żeglarz,

 

różowa róża, dojrzałe żyto, żywe węgorze,

 

różne grzyby, dojrzałe rzodkiewki, olbrzymi żubr,

 

wrażliwy Grzegorz, rozważna Marzena,

 

grzyby na grzankach, żeberkowy grzejnik,

 

grzechotka Grzegorza, obrażona Grażyna.

 

Utrwalanie głoski ,,ż, rz” w zdaniach

 

Marzenkę boli brzuch.

 

Na polu dojrzewa żyto.

 

Żaglówka ma żółty żagiel.

 

 Błażej  marzy o łyżwach.

 

Orzeł krąży nad rzeką.

 

Andrzej kupił oranżadę i obwarzanki.

 

Pod drzewem leżą dojrzałe orzechy.

 

Na ławie położono talerze, noże i filiżanki.

 

Żaba po dużej burzy wpadła do kałuży.

 

Podróżne bagaże ułożono w garażu.

 

Utrwalanie  głoski „ż, rz” w wierszu

 

„ŻÓŁWIK”

 

Bożenka mała
żółwika miała.
Ten żółwik rzadki
wciąż wąchał kwiatki.
Różowe róże,
żonkile duże,
żółte lewkonie
fiołki, piwonie.

 

,,ŻUCZEK I ŻABKI”

 

Jedna żabka z drugą żabką napotkały żuka,
stał na drodze, gorzko płakał swojej mamy szukał.
Pocieszały żabki żuka:- Twoja mama w lesie.
Widziałyśmy, szła z koszykiem - jagód ci przyniesie.
Żuczek zaraz przestał płakać wytarł oczy łapką.
Ale zanim poszedł dalej, podziękował żabkom.

 

 

 

Zapraszam moje ,,Szumki” do ćwiczeń  - 10 minut codziennie.

 

 

 

źródło : strona internetowa

 

 

 

21.04.2020

 

 

Kochani Rodzice

 

 

 

  Zapraszam do ćwiczeń logopedycznych; ciekawe zabawy i ćwiczenia wspomagających rozwój mowy od malucha do starszaka. Przykładowe ćwiczenia oddechowe, ciała i języka,  przykłady utrwalania głosek sz, ż, cz, dż (dla dzieci, które już mają wywołaną głoskę). Warto ćwiczyć codziennie.

 

Pozdrawiam.

 

 

 

Ćwiczenia logopedyczne Pomysły- Logofrajda nauka przez zabawę

 

https://www.youtube.com/watch?v=YgzonV70zRA

 

 

 

Językołamacze- Pszczółko zbieraj nektar. Gra z ćwiczeniem ,,sz”

 

https://www.youtube.com/watch?v=82cmcm81sHY

 

 

 

Utrwalanie sz, ż, cz, dż- ćwiczenia logopedyczne

 

https://www.youtube.com/watch?v=bCJgqnAWyxI

 

 

 

 

15.04.2020

 

 

 

Kochani rodzice

 

   Czas spędzany z dzieckiem w domu jest też wspaniałą okazją do pracy nad rozwojem mowy Waszego dziecka.  Poprzez zabawę można realizować ćwiczenia oddechowe, usprawniać narządy artykulacyjne (gimnastyka buzi i języka), co na pewno pomoże Waszym ,,skarbom” mówić pięknie, wyraźnie, poprawnie. Małymi, systematycznymi kroczkami dochodzi się do sukcesu.

 

A więc zapraszam, bawmy się razem z dzieckiem codziennie.  Naprawdę warto.

 

 

 

Oto ciekawe propozycje

 

Kreatywne ćwiczenia logopedyczne , które pokocha Twoje dziecko

 

https://www.youtube.com/watch?v=zA85oayoC2Q

 

Logopedia na wesoło

 

https://www.youtube.com/watch?v=Lod1r88h61I

 

 

 

 

2.04.2020

 

 

Ubezdźwięcznianie

 

 

Mowa bezdźwięczna to zaburzenia, które objawia się nieprawidłowościami w realizacji dźwięczności polegające na niewymawianiu głosek dźwięcznych oraz na zastępowaniu ich odpowiednimi głoskami bezdźwięcznymi bądź też myleniu obu szeregów. Wyjątkiem są tu  samogłoski oraz spółgłoski sonorne: r, l, m, n, li, j, m, ń.

 

Zaburzeniom dźwięczności (całkowitym lub częściowym) ulega 13 par opozycji fonologicznych: b – p, bi – pi, d – t, g – k, gi – ki, w – f, wi – fi, dz – c, dż – cz, dź – ć, z – s, ż – sz, ź – ś, np. dżdżownica – czczownica, bitwa – pitwa, gimnastyka – kimnsastyka, telewizja – telefisja, wąwóz – fąfós, dziwny – ciwny.

Ubezdźwięcznianie dzieli się na:

 

• deformacje – spółgłoski dźwięczne realizuje się w postaci głosek pół-dźwięcznych z dźwięczną fazą początkową oraz bezdźwięczną końcową (lub też odwrotnie);
• mogilalia (elizja dźwięku), czyli opuszczanie odpowiednich głosek dźwięcznych.
  (np. woda – oda, góra – óra, koza – koa);
• paralalia (substytucja dźwięku), podczas której zamiast spółgłosek dźwięcznych wymienia się odpowiednie bezdźwięczne (np. bułka – półka, góra – kura, żaba – szaba, koza – kosa, dom – tom).

 

Przyczyny bezdźwięczności to: słaba motoryka narządów artykulacyjnych- wargi i policzki są zbyt wiotkie, zaburzenia słuchu fonematycznego, mała pojemność klatki piersiowej.

 

Aby zapobiegać wadom wymowy, należy przysłuchiwać się temu jak mówi nasze dziecko, zapobiegać chorobom uszu i wadom zgryzu, nie używać spieszczeń i zachęcać dziecko do mówienia.

 

Sukces terapii w dużym stopniu jest uwarunkowany kolejnością udźwięczniania głosek, a kolejność jest uzależniona jednocześnie od dwóch czynników:

 

• więzadła głosowe łatwiej uruchomić przy małym ciśnieniu w jamie ustnej, gdy w nasadzie w toku artykulacji powietrze napotyka mniejszy opór (np. łatwiej jest udźwięcznić głoskę szczelinową niż zwartą);
• im dalej od krtani znajduje się miejsce artykulacji głoski tym łatwiej ją udźwięcznić (np. łatwiej udźwięcznić głoskę wargową niż tylnojęzykowi. W związku z tym schemat wywoływania głosek dźwięcznych wygląda następująco:

 

v, v’, z, ż, ź, dz, dż, dź, b, b’, d, g, g’

 

Przy mowie bezdźwięcznej głos jest monotonny i cichy, wargi zwykle wiotkie, a napięcie mięśni artykulacyjnych często jest obniżone. Dlatego we wstępnej fazie terapii mowy bezdźwięcznej stosuje się ćwiczenia zwiększające napięcie mięśniowe narządów artykulacyjnych (policzków, warg, języka), takie jak:

 

• parskanie,
• cmokanie wargami,
• grę na grzebieniu i harmonijce ustnej,
• mruczenie melodii,
• masaż warg i języka,
• nadymanie policzków i wstrzymywanie powietrza zakończone silnym parsknięciem.

 

Częstą przyczyną mowy bezdźwięcznej są zaburzenia słuchu fonematycznego, dlatego drugą ważną grupą ćwiczeń są ćwiczenia słuchowe. Ich istotą i celem jest doprowadzenie do umiejętności słuchowego różnicowania głosek bezdźwięcznych i ich dźwięcznych odpowiedników. Ponadto należy doprowadzić do uzmysłowienia sobie przez dziecko różnic pomiędzy tymi głoskami na podstawie wrażenia czucia i wibracji u logopedy, albo u dziecka, jeżeli któraś z par opozycyjnych jest przez nie realizowana. Wrażenia te można uzyskać w wyniku przyłożenia dłoni do krtani lub położenia jej na szczycie głowy. Innym sposobem na zrozumienie przez dziecko tej różnicy jest porównanie siły strumienia powietrza na zewnętrznej powierzchni dłoni przy artykulacji głosek dźwięcznych i bezdźwięcznych (przy pierwszych wyraźniej odczuwa się ślad powietrza).

źródło: strona internetowa; logopedicus.edu.

 

18.03.2020

 

CIEKAWOSTKI  LOGOPEDYCZNE   

 

      

RODZICU, CZY WIESZ, ŻE….

 

 

Oddychanie przez usta jest niekorzystne dla zdrowia

 

* Powodować może wady anatomiczne, miedzy innymi cofnięcie i obniżenie żuchwy, wady zgryzu

 

   i zwężenie szczęki dolnej. Zmiany mogą uleć rysy twarzy (twarz asymetryczna). Dzieci nawykowo

 

   oddychają przez usta częściej niż inne mają katar, ślinią się, nie chcą jeść (uczucie sytości na skutek

 

   połykanego powietrza). Ich układ nerwowy jest gorzej dotleniany.

 

   Konsekwencją w wymowie bywa między zębowa realizacja głosek [s],[z],[c],[dz], oraz [t],[d],[n],[l].

 

• Dziecko nie rodzi się ze znajomością określonego języka, ale z możliwością jego nauczenia się
• · Zaledwie ok. 3% trzylatków i 5% czterolatków artykułuje głoski całkowicie poprawnie, jak osoby

 

   dorosłe. Zasadnicza zmiana następuje dopiero w mowie pięciolatków –poprawnie mówiących jest

          ok. 50%

 

• · Nie należy mylić wad artykulacyjnych (np. seplenienia międzyzębowego) z niedojrzałymi formami

 

   artykulacyjnymi. Według statystyk nieprawidłowa mowa pięciolatków jest spowodowana w takim

 

   samym stopniu opóźnionym rozwojem mowy jak i wadami bezwzględnie wymagającymi terapii

 

   logopedycznej.

 

• · Najtrudniejsze do wymówienia głoski dla dzieci to szereg sz, ż, cz, dż oraz r. Według statystyk potrafi

 

   je wymówić 60% pięciolatków

 

• · Rozwój mowy dziecka powinien być teoretycznie ukończony w 6-7 roku życia.
• · Opóźniony rozwój motoryki wiąże się z rozwojem mowy, np. jeśli dziecko nie raczkuje, późno siada,

 

   późno samo staje, jest mało samodzielne to sygnał dla rodziców, że jego mowa będzie także

 

   opóźniona.

 

• · Według statystyk logopedycznych chłopcy są w znacznie większym stopniu narażeni na wady mowy

 

   mające u podstawy zaburzenia centralnego układu nerwowego

 

• · Między 3 a 7 rokiem życia nie należy pod żadnym pozorem zmuszać dziecka leworęcznego do

 

   korzystania z prawej ręki –próby takie mogą zaburzyć prawidłowy rozwój mowy i np. doprowadzić

 

   do  jąkania

 

• · Prawie u co trzeciego dziecka leworęcznego występują poważne wady artykulacyjne, podczas, gdy

 

   jedynie u 7% dzieci praworęcznych. Podobnie ma się też rzecz z jąkaniem –dzieci leworęczne

 

   stanowią 60% jąkających się.

 

• · Wiele znanych osób miało problemy z jąkaniem się, np. Mojżesz, Karol Darwin, Izaak Newton,

 

   Winston Churchill czy, popularny komik, Jaś Fasola. Do tych osób należała również Marilyn Monroe.

 

 

PZYKŁADY ĆWICZEŃ LOGOPEDYCZNYCH do pracy z dzieckiem w domu

 

 

Głoska „SZ”

 

Głoski sz, ż, cz, dż nalężą do tzw. głosek szumiących i są jednymi z najtrudniejszych pod względem artykulacyjnym.

 

Podczas wymawiania „sz” oraz „ż” przód języka musi przybliżyć się do dziąseł za górnymi zębami i jednocześnie musi się w tym miejscu wytworzyć szczelina.

 

Dzieci często zastępują te trudne głoski, głoskami łatwiejszymi o podobnym miejscu artykulacji, Dzieje się tak dlatego, że dziecko nie potrafi jeszcze precyzyjnie wykonać pewnych ruchów artykulacyjnych. Zwykle dziecku trudność sprawia uniesienie języka do wałka dziąsłowego, co może być związane z małą elastycznością wędzidełka podjęzykowego. Bardzo ważne jest to, aby dziecko wymawiając głoski sz, ż, cz, dż oraz s, z, c, dz nie wystawiało koniuszka języka między zęby, gdyż może się to przerodzić w wadę wymowy-seplenienie międzyzębowe, a także aby nie kierowało wydychanego strumienia powietrza na bok - może się to przekształcić w seplenienie boczne.

 

Aby pomóc dziecku w opanowaniu tych głosek należy jak najczęściej proponować mu zabawy i ćwiczenia mające na celu usprawnienie motoryki narządów mowy (warg, języka) oraz ćwiczenia oddechowe.

 

 

ETAP I

 

Ćwiczenia usprawniające narządy artykulacyjne:

 

Ćwiczenia języka:

 

• ·„liczenie ząbków”–dotykanie czubkiem języka górnych zębów po wewnętrznej stronie, podczas szerokiego otwierania jamy ustnej;
• ·„mycie zębów”–oblizywanie językiem górnych zębów po wewnętrznej stronie przy zamkniętych, a następnie otwartych ustach;
• ·„zaczarowany język”–przytrzymanie przez kilka sekund czubka języka na podniebieniu przy szeroko otwartych ustach;
• ·„język malarzem”–język to pędzel, którego czubkiem dzieci mają naśladować malowanie różnych wzorów (kropek, kółek, linii, kwadratów, trójkątów);
• ·„młotek”–wbijamy gwoździe w ścianę. Spróbuj zamienić język w młotek i uderzaj o dziąsła tuż za górnymi zębami, naśladując wbijanie gwoździa.

 

Ćwiczenia warg:

 

• ·"ryjek świnki"- wysuwanie zaokrąglonych warg do przodu (zęby widoczne);
• ·"całuski"- cmokanie ustami;
• ·"zmęczony konik"- parskanie wargami;
• ·"wąsy"- wysuwanie warg jak przy wymawianiu "u", położenie na górnej wardze słomki lub ołówka i próby jak najdłuższego utrzymania;
• ·"straż pożarna"- wyraźne wymawianie samogłosek w parach: e-o oraz a-u;
• ·"ryjek"- układanie warg w kształcie ryjka, a następnie ich rozsuwanie do uśmiechu.

 

 

ETAP II    Wywoływanie głoski „sz”:

 

W lustrze pokazujemy dziecku układ języka i warg. Polecamy zrobić to samo, tzn.:

 

• ·unieść język za górne zęby (na wałek dziąsłowy)
• ·zęby złączyć
• ·wargi zaokrąglić i wysunąć do przodu (ułożyć w "ryjek")W takim układzie polecamy dziecku wymawiać podczas wydechu przedłużone "sz......". Szumi wiatr: szszsz……

 

 

ETAP III   Utrwalanie głoski „sz” w izolacji:

 

• ·„Jesienny wiatr”–dziecko wymawia głoskę „sz...” udając wiatr. Jeżeli powie prawidłowo (rysunek drzewa) jeden listek spadnie z drzewa (wybiera sobie listek i koloruje go).

 

 

Utrwalanie głoski „sz” w sylabach i logotomach:

 

• ·„Szumiąca kostka”–dziecko rzuca kostką do gry. Liczy ilość oczek i powtarza tyle razy dany dźwięk, ile jest oczek, np.: 5 oczek to 5 razy musi powiedzieć „sza, sza, sza”. Początkowo podczas ćwiczeń może przedłużać wymowę głoski „sz”. Taka sposób utrwalania można wykorzystać podczas dowolnej gry planszowej.

 

sza, szo, sze, szu, szy;

 

asza, aszo, asze, aszu, aszy osza,

 

oszo, osze, oszu, oszy

 

esza, eszo, esze, eszu, eszy

 

usza, uszo, usze, uszu, uszy

 

ysza, yszo, ysze, yszu, yszy;

 

asz, osz, esz, usz, ysz.

 

 

Utrwalanie głoski „sz” w wyrazach (w nagłosie, śródgłosie, wygłosie):

 

• ·Dziecko powtarza:

 

-szafa, szalik, szatnia, szabla, szachy, szeroki, szelki, szufelka, szuflada, szewc, szopa, szorty, szum, szofer, szuwary, szkoła, szyba, szyja, szynka, szydełko, szew, szept

 

-kasza, kaszel, maszyna, nosze, kosze, kalosze, koszyk, koszula, kieszeń, wieszak, puszek, groszek, poszewka, daszek, uszy, leniuszek, kieliszek

 

-kosz, kapelusz, mysz, gulasz, klosz, kalosz, tusz, plusz, grosz

 

-szkoła, szkło, szklanka, szpulka, szpital, szpada, szpak, sznurek, szmata, szwalnia, szkapa, szkoda, szlak, szpilka, szpinak, szpulka, sztuka

 

podeszwa, myszka, biszkopt, broszka, gruszka, puszka, poduszka, mieszkanie, muszla, kasztan, podszewka, większy, lepszy, wierszyk, Warszawa, dorsz, marsz, szyszka

 

 

Utrwalanie głoski „sz” w parach wyrazach:

 

blaszana puszka, obszerna szafa, kosz kasztanów, szerokie szuflady, szanuj zeszyty, obszerne szuflady, maszyna szyje, szara mysz, Zbyszek pisze, Tomaszek leniuszek, szary szalik, szerokie szelki, szkolna szatnia, szkodliwy proszek, szklany klosz, pluszowy kapelusz, fałszywy grosz, blaszana puszka, kosztowny naszyjnik, szpitalne nosze, puszysty szalik, koszyk szpinaku, oszroniona szyba, bursztynowa broszka, pszenna kasza, obszerne mieszkanie, wszyta kieszeń

 

 

Utrwalanie głoski „sz” zdaniach:

 

To nasza szkoła.

 

Mama szyje na maszynie.

 

Pod szafą siedzą myszy.

 

W szafie są szerokie szuflady.

 

Dzieci muszą jeść kaszę.

 

Tomasz poszedł pieszo do szkoły.

 

Zbyszek pisze wiersze.

 

Szymek jest leniuszkiem.

 

Listonosz przyniósł depeszę.

 

 Na poddaszu mieszkają szpaki.

 

Szanuj książki i zeszyty.

 

Przy szopie szumią kasztany.

 

Ptaszki zbierają okruszki.

 

W szkole jest szatnia.

 

W szufladzie są szachy.

 

Nasza pani pisze na maszynie.

 

Szymon idzie do szkoły. Szymon ma szarą koszulę. Mariusz lubi gruszki. Szymon gra w szachy.

 

Koło szkoły stoją sanki.

 

W szafie wisi sukienka.

 

Mama przyniosła ze sklepu szynkę.

 

W koszyku jest sałata.

 

Stefek kaszle. W szufladzie są spinki.

 

Przy szpitalu rosną sosny.

 

Utrwalenie głoski w  tekście, wierszach

 

„Szara myszka”

 

Szara myszka w szafie mieszka
a na imię ma Agnieszka.
Ma w szufladzie trzy koszule,
kapelusze, szelki, sznurek.
Grywa w szachy, pisze wiersze,
tuszem robi szlaczki pierwsze.
Chętnie szynkę je i groszek,
kaszę, gulasz, gruszek koszyk.

 

UWAGA! Nie pomijamy żadnego etapu. Przechodzimy do kolejnych ćwiczeń tylko wtedy, gdy dziecko opanowało ćwiczony materiał.

 

 

Głoska „Ś”

 

,,Ś” jest spółgłoską środkowo - językową, szczelinową, bezdźwięczną miękką, ustną.

 

. W czasie wymawiania środkowa część języka unosi się ku górze, tzn. ku przedniej części podniebienia twardego. Zęby są zbliżone do siebie, wargi lekko zaokrąglone.

 

Ćwiczenia ś rozpoczynamy od ściszonego "i" lub "chi", stopniowo zbliżając zęby. Wymawiamy przy tym: isi, isia, isio, isie, isiu

 

 

ETAP I

 

Ćwiczenia usprawniające narządy artykulacyjne:

 

Ćwiczenia języka

 

1. Opieranie czubka języka o wewnętrzną powierzchnię dolnych zębów i próby unoszenia środka języka do podniebienia - zabawa Koci grzbiet.

 

2. Oblizywanie językiem wewnętrznej powierzchni dolnych zębów i dziąseł.

 

3. Liczenie czubkiem języka zębów dolnych po stronie wewnętrznej.

 

4. Naprzemienne dotykanie czubkiem języka górnych, a następnie dolnych siekaczy po wewnętrznej stronie, przy otwartych ustach - zabawa Skaczący języczek.

 

5. Naśladowanie śmiechu hi, hi o brzmieniu wysokim, średnim, niskim, na przemian cicho i głośno.

 

6. Wydawanie odgłosu rżenia konia - ihihi, ihihi.

 

7. Wymawianie szeptem, a następnie głośnoiii, jjj, hipodczas szerokiego rozciągania kącików wa

 

Ćwiczenia warg

 

1.Układanie ust, jak podczas wybrzmiewania [u], a następnie, jak przy głosce [i],

 

2. Lekki uśmiech, a następnie powrót warg do pozycji neutralnej.

 

3. Naprzemienne otwieranie i zamykanie środkowej części warg podczas zaciskania kącików ust.

 

Głoski ciszące

 

głoska [ś]

 

Utrwalanie głoski wg kolejności działań jak przy głosce ,,sz”.

 

Utrwalenie głoski w izolacji;

 

 

Utrwalenie głoski ś w sylabach:

 

sia, sio, sie, siu,

 

asio, asie, asiu,

 

 osia, osio, osie, osiu, osie

 

esio, esie, esiu, esiu, sia,

 

 usio, usie, usiu, usiy, sia,

 

ysio, ysie, ysiu, ysia,  

 

oś, eś, uś, yś

 

Utrwalenie głoski ś w wyrazach (nagłos, śródgłos, wygłos).

 

siano, siatka, siodło, sito, sikorka, sidła ślad, śliwka, ślimak, śnieg, świerk, świder, śruba, świnka, śmigło, ślub, śmigłowiec, śpiwór, śrubokręt, śniadanie, śmietnik, śmietana.

 

• nasiona , gosposia , mamusia , jesień , sąsiad
• oś , coś , ktoś , struś , tatuś , łoś , wieś , miś , ptyś , ryś
• ślad , ślub , ślina , śliwka , śmiech , ślimak , śmietnik , świat, śnieg , śniadanie , śpiew , światło , świerk , środa
• maślak , myśl , taśma , pieśń , wiśnia , naleśnik , baśń ,
• uśmiech , myśliwy , huśtawka , jaśmin , maślanka

 

Utrwalanie głoski w zwrotach dwuwyrazowych:

 

ślady ślimaka, świeże siano, siedem śledzi, śliczna sikorka, śpioch śpi, śpiew śpiewaka, światło świetlówki, świetne śniadanie, silny siwek, siewnik sieje, świadek ślubu, sierotka Marysia, siodłata gęś, silne mięśnie,  kwaśne wiśnie, pieśń o wiośnie, jesienne siewy, podusia Anusi, jasiek Jaśka, głośny śpiew, Jaś i Małgosia, ptasi śpiew

 

 

Utrwalanie głoski ,,ś” w zdaniach

 

 Powtarzanie lub czytanie zdań. Za każdy prawidłowo wypowiedziany wyraz z głoską ś, dziecko otrzymuje koralik, który nawleka na sznureczek. Następnie liczy koraliki (głośno).

 

-Jasio niesie książki.

 

-Na ścianie wisi siatka.

 

-Na świerku siedzą sikorki.

 

- Mamusia przesiewa mąkę.

 

-W lesie rosną maślaki.

 

-Tatuś śmieje się

 

- Marysia siedzi na huśtawce.

 

-  Mamusia gotuje kisiel.

 

-Lubię naleśniki polane.

 

-Psia mama śpi obok małych.

 

 -Śniegułka usiadła na sośnie.

 

• Jaś poprosił mamusię o misia.
• Ślimak chodzi po zielonym liściu.
• Śpi tatuś i mamusia.
• Bartuś śpi na sianie.
• Dziadek niesie snop siana.
• Jeż śpi pod liśćmi.
• Widać ślady rysia na śniegu.
• Portret Zosi wisi na ścianie.
• Na obozie Kasia i Basia śpią w namiocie.
• Marysia lubi jeść śliwki.

 

 

Utrwalanie głoski ,,ś” w tekście, wierszach

 

„Śniadanie Maniusia”

 

Na śniadanie siedem śledzi

I nasiona dyni.
Ślinka leci Maniusiowi
Och! Mocno się ślini.

 

  Głoska ,,F, W”

 

Ćwiczenia przygotowujące do poprawnej wymowy głosek (w, f):

 

- przygryzanie dolnej wargi górnymi zębami;

 

- „czesanie” dolnej wargi górnymi zębami;- zasłanianie zębów wargami.

 

Artykulacja głosek (w, f):

 

- górnymi zębami zagryzamy dolną wargę i dmuchamy przez zęby: fffff.., a później: www...

 

 

Utrwalamy w sylabach, przedłużając wymowę głosek (w, f):

 

fa, fo, fe, fu, fi, fya-fa,

 

o-fo, e-fe, u-fu, i-fi, y-fyaf,

 

of, ef, uf, if, yffaf,

 

 fof, fef, fuf, fif, Fyn

 

 

 

wa, wo, we, wu, wi, wya-wa,

 

 o-wo, e-we, u-wu, i-wi, y-wywa-fa,

 

wo-fo, we-fe, wu-fu, wi-fi, wy-fywaf, wof, wef, wuf, wif, wyf

 

 

Utrwalanie w wyrazach (nagłos, śródgłos, wygłos)

 

Przykładowe wyrazy do powtarzania:

 

*fala, fajka, foka, fusy, fabryka, Filip, Felek, fontanna, futro futryna, farba, foremka, fortepian, itp.,

 

szafa, szufelka, szyfon, syfon, szuflada, kufel, lufa, żyrafa, szofer, rufa, itp.

 

autograf, kilof, szef, szeryf, lew, marchew, paw, ołów, rów, staw, tułów, itp.

 

 

*waga, wazon, wózek, wagon, welon, wąż, wyspa, wanna, warkocz, woda, wujek, worek, wojsko,

 

  wulkan, itp.,

 

  kawa, sowa, krowa, kowal, krawat, mowa, mewa, oliwa, śpiewak, lokomotywa, owoce, trawa,

 

  uwaga, rower, itp.,

 

 

Utrwalanie głosek ,, f, w” w wyrażeniach

 

* fiołki Filipa, filcowy futerał, fundusz firmowy, flanelowy kaftan, fioletowy flakon, falisty fundament,

 

   fałszywy autograf, film familijny, fantastyczny fotograf, farbowany fagot, festyn farmerski,

 

   faworyzowany Felek

 

 

*wolny walc, waleczna Wanda, wiśniowy wafelek, wielki wodospad, wierna Weronika, wyrozumiała

 

   Wanda, waniliowa wazelina, wesołe walentynki, wąski wąwóz, witaminy Waldka, ważna walizka,

 

   zabawny Wacek, wyjątkowe wakacje, wrażliwy Wojtek, fundusz firmowy

 

Wanda w wodzie, wędka Władka,

 

wiadro we wnęce, wodolot na wodzie,

 

gumowy wilk, wielka mewa,

 

wesoły wujek w piachu, owoce w misce,

 

Witek w butach, wielka kula z waty

 

 

Utrwalanie głosek ,, f, w” w zdaniach

 

*Felek maluje furtkę niebieską farbą.

 

Frania ma u fartuszka piękną falbankę.

 

Na fotelu u fryzjera siedzi pan Fryderyk.

 

Mama niesie do szafy futro i kaftanik Felka

 

Fotograf fotografuje żyrafę i fokę.

 

Dziadek potrafi sam zjeść ogromny kalafior.

 

Filip ogląda film o żyrafie.

 

Figlarny Filemon biega za firanką.

 

 

*Weronika zrywa konwalie.

 

Wujek ma siwe wąsy.

 

W brązowym wazonie SA różowe piwonie.

 

Wnuczka wyjmuje umyte owoce ze zlewu.

 

Wiklinowy wieniec wisi na ścianie.

 

Wiesia mówi wierszyk o wiośnie.

 

Malwina wije wianek na trawie.

 

Wanda wlewa wodę do wanny.

 

Słoń żyje w ZOO.

 

Żaba żyje w jeziorze.

 

Sarna żyje w lesie.

 

Kozica żyje w górach.

 

Wieloryb żyje w morzu.

 

Kret żyje w ziemi.

 

 

 Połączenie i utrwalanie głoski z samogłoską na początku wyrazu, w środku i na końcu, dalej ze spółgłoskami, także w nagłosie, śródgłosie i wygłosie;  utrwalanie głoski w zdaniach, wierszach, mowie spontanicznej to ważne. Zasada utrwalania dyktuje konieczność powtarzania zdobytych umiejętności tak długo, aż doprowadzi się do nawyku. Nie wystarczy więc wywołać daną głoskę i poprzestać na tym, że dziecko potrafi ją prawidłowo powtórzyć. Musimy tę głoskę wyćwiczyć w różnych układach i kontekstach, utrwalać poprzez opowiadanie ilustracji, recytowanie wierszy, a przede wszystkim w mowie spontanicznej, niekontrolowanej.

 

 

 

Tylko 5 minut ćwiczeń logopedycznych codziennie przynosi spektakularne rezultaty.

 

 

Źródło:

 

strona internetowa

 

T. Bartkowska Rozwój mowy dziecka przedszkolnego; M. Sovak Wychowanie mańkuta w rodzinie.

 

 To waro wiedzieć ...

 

 

JAK ROZWIJA SIĘ MOWA?

 

Już podczas życia płodowego dziecko rejestruje dźwięki z otoczenia, najlepiej

zaś rozpoznaje głos matki.

W pierwszym miesiącu życia noworodek krzykiem, płaczem sygnalizuje swoje potrzeby.

Drugi i trzeci miesiąc to okres głużenia.

Dziecko wydaje dźwięki typu: ga, aga, gha, głównie w chwilach dobrego samopoczucia. Kontynuuje trening narządów artykulacyjnych.

Szósty miesiąc życia to okres gaworzenia, czyli powtarzania ciągów sylabowych typu: ba-ba, ma-ma, ta-ta.

Niemowlę coraz lepiej rozumie mowę, reaguje na swoje imię oraz ton głosu.

Pod koniec pierwszego roku życia wymawia kilka prostych słów, wykonuje polecenia związane z konkretną sytuacją.

Drugi rok życia to okres burzliwego rozwoju mowy. Charakterystyczna jest „lawina nowych” słów, a pod koniec tego okresu dziecko buduje krótkie, proste zdania.

 

W okresie przedszkolnym dziecko rozwija możliwości językowe poprzez wzbogacanie zasobu słów, poznawanie i stosowanie form gramatycznych, prowadzenie dialogów.

 

Dziecko:

 

- trzyletnie wykorzystuje w swojej mowie głoski: p, b, m, w, f , t , d, ch, ń, k, g, l oraz ś, ź, ć, dź;

- czteroletnie oprócz wyżej wymienionych wymawia głoski syczące: s, z, c, dz;

- pięcioletnie – dodatkowo jeszcze głoski  sz, ż, cz, dż, oraz głoskę r;

- sześcioletnie buduje swobodne wypowiedzi prawidłowe pod względem gramatycznym, używając właściwie wymawianych głosek.

Należy zwrócić uwagę na to, że każde dziecko rozwija się indywidualnie. Niektóre wcześniej zaczynają posługiwać się prawidłową mowĄ we wszystkich jej aspektach, innej trochę później.

 

 

JAKIE SĄ WADY WYMOWY ?

 

 Seplenienie miedzyzębowe to wada wymowy polegająca na wsuwaniu języka miedzy zęby przy wymowie głosek s, z, c, dz, ś, ź, ć, dź, sz, ż, cz, dż.

 

Seplenienie boczne można zauważyć, gdy podczas mówienia głosek: s, z c, dz,  ś, ź, ć, dź, sz, ż, cz, dż strumień powietrza uchodzi bokiem, a język

 

jest ułożony niesymetrycz