MARZEC 2021

,, MISIE”

marzec 2021

 

Planowane tematyki tygodniowe do realizacji w grupie:

 

CHCIAŁBYM BYĆ MUZYKIEM

- Bogacenie wiedzy dzieci na temat instrumentów, wydawanych przez nich dźwięków;

rozpoznawanie nagrań z płyty; słuchanie legendy ,,O przerwanym hejnale”, poszerzenie

zasobu słownictwa: Kraków, trębacz, itd.

- Wspomaganie umiejętności uważnego słuchania i dłuższej koncentracji uwagi podczas

zajęć, nieprzerywanie innym podczas mówienia.

- Wspomaganie narządów mowy w czasie ćwiczeń dźwiękonaśladowczych; naśladowanie

gry na instrumentach.

- Wykonanie instrumentu perkusyjnego z puszki po małym napoju, nasion i kolorowego

papieru(proszę o przyniesienie puszki po napoju i ryżu, kaszy, lub innych) na wtorek

- Systematyczne przebywanie na świeżym powietrzu (ogród przedszkolny, ubieranie się

stosownie do pogody (ćwiczymy czynności samoobsługowe, samodzielność);

- Stosowanie i utrwalanie przyimków: na, pod, obok, w, przed, za; przeliczanie liczebnikami

głównymi i porządkowymi do 5.

 

CHCIAŁBYM BYĆ AKTOREM

- Słuchanie opowiadania Stanisława Karaszewskiego pt. ,,Bardzo ważna rola”, poznanie

zawodu aktora, rozmowa o teatrze lalek, kukiełek, pacynek; wzbogacenie wiedzy; próby

tworzenia własnych scenek, dialogów z wykorzystaniem pacynek i sylwet

- Ćwiczenia artykulacyjne- różnicowanie dźwięków ,,sz-s”

- Rozwijanie wiedzy matematycznej, ćwiczenia w dodawaniu, utrwalaniu liczebników

porządkowych

- Wyrabianie nawyków zdrowotnych; ubieranie się stosownie do pogody , codzienny pobyt

na świeżym powietrzu, częste mycie rąk.

 

NADESZŁA WIOSNA

- Wzbogacenie wiedzy na temat wiosny i jej charakterystycznych cech: pierwsze

kwiaty (pierwiosnki, przebiśniegi, krokusy, sasanki), przylot ptaków, pąki na

drzewach, cieplejsze dni; obserwowanie marcowej pogody, wyjaśnienie przysłowia

,,W marcu jak w garncu”

- Wspólne pożegnanie zimy i powitanie wiosny na przedszkolnym ogrodzie

Ćwiczenia słuchowe i rytmiczne; dzielenie na sylaby z wyklaskiwaniem nazw

kwiatów, ptaków, wyodrębnianie głoski na początku wyrazów.

- Segregowanie obrazków wg wzrastającej liczby elementów.

 

WIELKANOC

- Słuchanie wierszy i opowiadań związanych z Wielkanocą, poznanie symboli i tradycji

związanych ze świętami; historyjka obrazkowa ,,Wielkanocna niespodzianka”,

rozwijanie myślenia przyczynowo skutkowego

- Obserwowanie wzrostu roślin; sianie do ziemi zboża i rzeżuchy oraz wysiewanie ich

na podłoże z waty; umieszczenie w kąciku przyrody; bogacenie kącika przyrody o

wiosenne eksponaty: bazie, kwiaty, wielkanocne dekoracje (można przynosić w

miarę możliwości)

- Usprawnianie drobnych ruchów rąk, ćwiczenia grafomotoryczne, rysowanie wzorów

po śladzie.

Przygotowujemy się do występu na Dzień zdrowia” w kwietniu, uczymy się tekstu, sposobu właściwego przekazu do teatrzyku sylwet pt.,, Żeby nie było brudasów”

 

ZIELONA WIOSNA piosenka do nauki

słowa i muzyka D. i K. Jagiełło

Ćwiczenia ortofoniczne na bazie piosenki

  1. Nad brzegiem rzeki żabki siedziały
    i coś do ucha sobie szeptały

Kum , kum, kum, kum, kum, kum, kum, kum, kum

Kum , kum, kum, kum, kum, kum, kum, kum (bis)

2. Przyleciał bociek, usiadł na błocie
i do drugiego boćka klekoce

Kle, kle, kle, kle, kle ,kle, kle ,kle ,kle

Kle, kle, kle, kle, kle ,kle, kle ,kle (bis) 

3. Wszystko usłyszał mały wróbelek
i przetłumaczył na ptasie trele

Ćwir, ćwir, ćwir, ćwir, ćwir, ćwir, ćwir, ćwir, ćwir

Ćwir, ćwir, ćwir, ćwir, ćwir, ćwir, ćwir, ćwir.

Wiosna, wiosna, znów przyszła wiosna,
Wiosna, wiosna jest już wśród nas.

 

 ,,Zoologiczna wyliczanka” - ćwiczenia dźwiękonaśladowcze-wiersz na pamięć.

Dziecko razem z rodzicem recytuje rytmicznie tekst wiersza uderzając dłońmi o kolana, gdy rodzic mówi nazwę zwierzątka dziecko naśladuje jego odgłosy.

  • Jestem dzielnym przedszkolakiem.

Znam zwierzęta i znam ptaki.

Jak śpiewają dobrze wiem.

Umiem nazwać każdy dźwięk.

Wąż: ssssssssss

Mucha: bzzzzzzzzzzzzzzzz

Krowa: muuuuuuuuuuuuuu

Baran: beeeeeeeeeeeeeeeee

Koza: meeeeeeeeeeeeeeeee

 

 

,,Naśladuj nas” Alicja Iwanowska

Syku, syku, syk.

Bzyku, bzyku, bzyk,

Cyku, cyku, cyk.

Dza- dzo- dzu, dze, dzo, dzyk!

Tak robaczki rozmawiają.

Motyl, ważka, żuczek, pszczoła

Do zabawy wszystkich woła!

 

 

 Drodzy   Rodzice  - to warto przeczytać

Samodzielność dziecka w wieku przedszkolnym

 

 

Samodzielność jako potrzeba rozwojowa

Aspekty samodzielności

Dlaczego warto wspierać dzieci w rozwoju samodzielności od najwcześniejszych lat?

Samodzielność w domu, w przedszkolu i szkole

Samodzielność jako potrzeba rozwojowa
W momencie urodzenia człowiek jest w porównaniu z innymi istotami najbardziej niesamodzielny i uzależniony od pomocy otoczenia. Jednak już od pierwszych dni życia zaczyna swą konsekwentną drogę ku niezależności i pełnej autonomii. Samodzielność jest potrzebą rozwojową każdego dziecka. Poprzez podejmowanie prób i gromadzenie doświadczeń stopniowo opanowuje niezbędne w życiu umiejętności, rozwija swoje możliwości, poznaje własną odrębność i kształtuje tożsamość.
Samodzielność jest cechą, która rozwija się etapami i przechodzi od niższych do wyższych form. Pierwsze jej oznaki pojawiają się u dziecka około pierwszego roku życia, kiedy próbuje ono pokonać trudności przy chodzeniu, spożywaniu posiłków, myciu itp. Wraz z wiekiem rozszerza się zakres działań samodzielnych, w których dziecko nie tylko nie żąda pomocy, ale i wyraża protest oraz bunt w przypadku, gdy chce się udzielić mu jej wbrew jego woli. Dążenie do samodzielności jest jednak trudne dla malucha, gdyż z jednej strony bardzo chce – co wyraża w formie werbalnej: „Ja sam/sama” – a z drugiej ma wiele obaw, bo każda czynność wymaga dużego wysiłku i długiego treningu. I tu pojawia się niezwykle ważna rola otoczenia, które samodzielność dziecka może rozwijać lub ograniczać, a nawet tłumić.

Dziecko żyje w relacji z innymi ludźmi, dorośli są mu potrzebni do rozwoju i od nich zależy, czy będzie miało okazję doświadczyć różnych sytuacji, a tym samym nauczyć się, jak w nich postępować. Tymczasem wielu rodziców przeżywa wyraźne trudności w pozwalaniu pociechom na samodzielne działanie, argumentując to tym, że:

  • zrobi sobie krzywdę,

  • jest to dla niego za trudne,

  • zajmuje to zbyt dużo czasu,

  • brak mi cierpliwości

  • jest jeszcze takie małe,

  • jeszcze się w życiu napracuje

Nadmiernie troskliwi dorośli pragną uchronić dzieci przed wszelkimi trudnymi sytuacjami i negatywnymi emocjami. Stąd bierze się skłonność do wyręczania przedszkolaków. Najpierw dotyczy to czynności samoobsługowych (dopinanie samodzielnie zapiętych kurtek, poprawianie czapek, zakładanie butów itp.), a później rzecz podobnie się ma w przypadku samodzielnego poszukiwania rozwiązania własnych problemów. Rodzice często biorą sprawy dzieci w swoje ręce i np. dzwonią do rodziców koleżanek, żeby wyjaśnić rówieśnicze konflikty. Take zachowanie nie sprzyja rozwojowi dzieci i nie pozwala im dorosnąć.
Wychowywać dziecko mądrze to stawiać mu wymagania, oczywiście odpowiednie do wieku i możliwości. Wychowywać to zrezygnować z wyręczania, pozwolić na zmaganie się z własnymi problemami, na uczenie się na błędach. Troska o bezpieczeństwo jest konieczna, ale w granicach zdrowego rozsądku. Prawdziwa pomoc dawana dziecku w procesie jego dorastania powinna polegać nie na uzależnianiu go od siebie, ale na wzmacnianiu poczucia własnej wartości, wynikającego z sukcesów w samodzielnym działaniu.


Naukę samodzielności można porównać do jazdy na rowerze

gdy nadejdzie stosowny czas, należy puścić kijek.
Jeśli zrobimy to w odpowiednim momencie, jeśli pozwolimy dziecku na samodzielną jazdę,

otworzymy przed nim szeroką i prostą drogę w dorosłość.

Aspekty samodzielności
W wieku przedszkolnym samodzielność dziecka przejawia się w trzech aspektach:
a)
Samodzielność praktyczna
Ujawnia się w wykonywaniu codziennych czynności na rzecz samego siebie lub potrzeb rodziny. Pozwala na radzenie sobie z czynnościami samoobsługowymi oraz wykonywanie obowiązków związanych z pracami porządkowymi i gospodarczymi.
b)
Samodzielność umysłowa
Polega na umiejętności podejmowania decyzji i rozwiązywania problemów podczas zabawy oraz nauki.
c)
Samodzielność społeczna
Przejawia się w umiejętności współdziałania z rówieśnikami i opiekunami, porozumiewania się z nimi oraz brania odpowiedzialności za podejmowane decyzje społeczne.


Dlaczego warto wspierać dzieci w rozwoju samodzielności od najwcześniejszych lat?

Uczenie małych dzieci czynności samoobsługowych opłaca się stokrotnie i ma głęboki sens, gdyż w dużej mierze wpływa na sukcesy w ich dalszej edukacji. Jeżeli np. dziecko samo umyje i wytrze ręce, założy kapcie czy zadba o porządek wokół siebie, doznaje przyjemności – ma poczucie, że wykonało coś pożytecznego, jest chwalone i odczuwa komfort wygody. Te wspaniałe doznania są w dalszej kolejności przenoszone na sytuacje zadaniowe, także w dziedzinie aktywności intelektualnej. Przekonanie o możliwościach efektywnego działania pozwala dziecku odważnie wybierać zadania i wkładać wiele trudu w ich realizację, a także konsekwentnie dążyć do postawionego sobie celu.


Z samodzielnego dziecka wyrośnie samodzielny dorosły!

Wszystko, co przedszkolak wykona własnymi rękami, do czego dojdzie własną myślą, co przeżyje – buduje jego umiejętności, wiedzę o sobie i innych oraz o świecie. Dziecko,
poznając efekty własnej działalności, jest konfrontowane ze swoimi możliwościami. Czerpie również ze swojego działania satysfakcję i buduje poczucie sprawczości.

Z kolei dziecko wyręczane w czynnościach samoobsługowych jest nadmiernie uzależnione od osób dorosłych i w efekcie ma niskie poczucie własnej wartości oraz trudności z samodzielnym podejmowaniem innych działań. Ograniczenie samodzielności praktycznej przedszkolaka uwidacznia się we wszystkich obszarach jego funkcjonowania. Nadmierne uzależnienie od dorosłych utrudnia dziecku działanie w świecie zewnętrznym i w konsekwencji hamuje odwagę, dociekliwość i ciekawość poznawczą.

Sposób wykonywania czynności samoobsługowych i porządkowych przenosi się na czynności intelektualne. Analiza dziecięcych zachowań wskazuje bowiem, że:

  • dzieci, które marudzą i ociągają się przy każdej czynności samoobsługowej, przenoszą ten styl zachowania na sytuacje zadaniowe typu dydaktycznego, np. zbyt wolno układają przedmioty potrzebne do zajęć, zwlekają z wykonywaniem poleceń itp.,

  • dzieci, które sieją wokół siebie bałagan są zwykle równie niestaranne w realizacji zadań typu intelektualnego, ciągle czegoś szukają, przestawiają i są tym tak pochłonięte, że tracą z pola widzenia sens zadania,

  • dzieci, które przy wykonywaniu czynności samoobsługowych dopraszają się pomocy (chociaż przy niewielkim wysiłku mogłyby poradzić sobie same) przenoszą ten nawyk na sytuacje zadaniowe, nadmiernie okazując swoją bezradność i stale oczekując pomocy dorosłego.

Samodzielność w domu, w przedszkolu i szkole
Dobry start w dorosłe życie zależy wyłącznie od ludzi, którzy zajmują się wychowaniem dziecka na różnych etapach jego rozwoju.
Pierwszym i najbardziej odpowiedzialnym środowiskiem, pierwszą „szkołą edukacji usamodzielniającej” jest dom rodzinny dziecka. Od postaw wychowawczych, jakie prezentują rodzice i stosowanych przez nich metod zależy najwięcej. Wystarczy zapewnić warunki do samodzielnego wykonywania zwykłych, codziennych czynności, zachęcać i życzliwie towarzyszyć, aby móc wspierać malucha, gdy zajdzie taka potrzeba. Rodzice są znaczącymi osobami w życiu dziecka, ich zainteresowanie i radość okazana z powodu choćby niezdarnie zawiązanego szalika stanowi dla dziecka najlepszą motywację. Z kolei nadmierne chronienie przed trudnościami, ułatwianie działań i podawanie gotowych rozwiązań może spowodować ukształtowanie się u pociechy postawy wyuczonej bierności, poczucia bezradności i nawyku stałego szukania pomocy osób dorosłych.

Kolejnym etapem na drodze ku samodzielności jest przedszkole. Nauczycielki systematycznie, każdego dnia stwarzają sytuacje sprzyjające usamodzielnianiu się dzieci w zakresie samoobsługi, jak i w obszarze samodzielnego myślenia i komunikowania się z otoczeniem, rozwiązywania problemów czy budowania właściwej samooceny.

Poziom i zakres samodzielności osiągnięty w przedszkolu w dużym stopniu warunkuje funkcjonowanie dziecka w roli ucznia. Kiedy wchodzi ono w nową rolę społeczną, musi zmierzyć się z zadaniami, jakie stawia przed nim szkoła, a zadania te wcale nie są łatwe. Dzieci o dużej samodzielności, wkraczając w progi szkoły, zyskują opinię uczniów niezależnych i zaradnych. Postrzegane są jako dobrzy organizatorzy aktywności grupy rówieśniczej, potrafią nawiązywać relacje z nauczycielem. Są też koleżeńskie i nastawione na pomoc innym. Przejawiają większą aktywność na lekcji, cechuje je dociekliwość, czego przejawem są zadawane pytania. Odważnie wyrażają też swoje zadanie.

 

źródło http://www.przedszkole.gda.pl/informacje/dla-rodzicow/123-samodzielnosc-dziecka-w-wieku-przedszkolnym